Από τα υδάτινα όρια του Βάλτου βρίσκουμε γεύσεις και φωτογραφίες για να σας ταξιδέψουμε και ιστορίες τόπων και ανθρώπων να σας διηγηθούμε!

Από τα ψηλά βουνά του Ορεινού Βάλτου με τις απότομες πλαγιές και τα πυκνά δάση έως τον γαλήνιο Αμβρακικό κόλπο, ο Βάλτος περιμένει να εξερευνήσετε τη φύση του και να γνωρίσετε τους ανθρώπους του!

  
Ανεβαίνοντας στο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου, στη Μαλεσιάδα!

Ανεβαίνοντας στο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου, στη Μαλεσιάδα!

Λίγο έξω απ’ την Μαλεσιάδα, στο δεξί μας χέρι υψώνεται μια πινακίδα η οποία αναγράφει "Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου". Απέναντι, ένας χωμάτινος δρόμος που οδηγεί στο ξωκλήσι το οποίο κάποτε, κάθε Κυριακή, αποτελούσε σημείο συνάντησης εκατοντάδων πιστών απ’ όλη την περιοχή μεταξύ αυτών και των κατοίκων της παλιού χωριού της Μαλεσιάδας που βρίσκεται δίπλα του. Σήμερα η 20η Μαΐου, μέρα εορτής του Αγίου, όπου όλοι οι κάτοικοι του νέου πια χωριού, μαζεύονται για να γιορτάσουν και να κάνουν το καθιερωμένο πανηγύρι, έρχεται να θυμίσει λίγο αυτή τη ζωντάνια μιας άλλης εποχής. Πως είναι όμως η ζωή στο ξωκλήσι τις μέρες που δεν υπάρχουν επισκέπτες;



Στο δρόμο για το ξωκλήσι

Ανεβαίνοντας το χωμάτινο ανηφορικό δρόμο για την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, το μάτι μας κατευθείαν έπεσε πάνω στα μελίσσια τα οποία έχουν τοποθετηθεί σε μεγάλο μήκος της διαδρομής. Προσπαθήσαμε, μάλιστα, να πλησιάσουμε ωστόσο το σμήνος απ’ τις μέλισσες ήταν τόσο μεγάλο που μόνο απ’ τον ήχο τους σου έδινε την εντύπωση πως κάτι συμβαίνει εντός των κυψελών. Είναι η περίοδος κατάλληλη για να δουλέψουν οι μέλισσες, μας είπε λίγο αργότερα ένας ντόπιος, καθώς ο ηλιόλουστος καιρός ευνοεί τη διαδικασία.

Δίπλα τους ακόμα καμένοι κορμοί δέντρων οι οποίοι μένουν άθικτοι απ’ τη πυρκαγιά του 2011 η οποία είχε πλήξει το χωριό και είχε κάψει μεγάλη έκταση πευκοδάσους. Η φύση, ωστόσο, 6 χρόνια μετά έχει αρχίσει να επανέρχεται στην κανονικότητα με τα ελαιόδεντρα να είναι πάλι φορτωμένα με καρπούς και τις πηγές να μαζεύουν σιγά σιγά νερό μετά από μια εκτεταμένη περίοδο ξηρασίας.



Εκκλησάκια με εικόνες αγίων στο εσωτερικό τους, άλλα σε πράσινο, και άλλα σε γκρι χρώμα σ’ όλο το μήκος της διαδρομής μέχρι το ξωκλήσι φανερώνουν το έντονο θρησκευτικό στοιχείο που διέπει όλη την περιοχή.

Και ενώ είχαμε κάνει ήδη 2 χιλιόμετρα δρόμο ξαφνικά από χαμηλά στο δρόμο άρχισε να αχνοφαίνεται ψηλά δίπλα στα κυπαρίσσια ο ναός. Λίγα λεπτά μετά φτάσαμε στον εξωτερικό χώρο της εκκλησίας όπου και μπορεί να δει κανείς το καμπαναριό το οποίο βρίσκεται εκεί απ’ το 1936, τη πέτρινη βρύση που φέρνει μόνιμα παγωμένο νερό απ’ την κορυφή του βουνού αλλά και την προτομή του αποθανόντα ιερέα Θεόδωρου Σταμούλη ο οποίος λειτουργούσε για πολλά χρόνια στη συγκεκριμένη εκκλησία τον προηγούμενο αιώνα και βοήθησε στην ανακαίνισή της.



Μπαίνοντας στον ναό

Έξω απ’ την εκκλησία του Αγίου Νικολάου υψώνεται ένας σταυρός αλλά και μια σκαλισμένη σήμανση που αναγράφει πως η εκκλησία πρωτοφτιάχτηκε το 1874. Ανοίγοντας την πόρτα της, αυτή η σιωπή της απόλυτης έλλειψης ανθρώπινου στοιχείου στο ναό έρχεται να σπάσει απ’ το αεράκι που τρίζει τα πολύχρωμα τζάμια του ναού τα οποία θυμίζουν αυτά των καθολικών.

Κατευθείαν το μάτι μας έπεσε πάνω στο τέμπλο και της αγιογραφίες οι οποίες χρωματίζονταν πολύχρωμα απ’ το φως που φιλτράρονταν απ’ τα ψηλά παράθυρα του ναού. Αγιογραφίες τόσο της νεότερης εποχής όσο και παλιότερης, με μερικές μάλιστα να βρίσκονται εκεί απ’ το 1951.



Το φως ωστόσο έπεφτε πάνω και στα ψαλτήρια του ναού, τα οποία μπορεί να λειτουργούν μια φορά το χρόνο ωστόσο διαθέτουν τα δικά τους βιβλία. Πίσω απ’ αυτά, τα στασίδια τα οποία δεν υπάρχουν πια στις νεότερες εκκλησίες, έρχονται κι αυτά να δώσουν το στίγμα μιας άλλης εποχής. "Σ’ αυτές τις θέσεις στέκονταν παλιότερα οι ηλικιωμένοι κατά τη διάρκεια του μυστηρίου που δεν μπορούσαν να κάτσουν όρθιοι" μας λέει χαρακτηριστικά ντόπιος ο οποίος έχει προλάβει την εκκλησία να λειτουργεί κάθε Κυριακή. "Δεν υπήρχαν καρέκλες και φώτα όπως σήμερα" προσθέτει γελώντας.

Δίπλα στα στασίδια η δεύτερη πλάγια είσοδος του ναού. Μπορεί σήμερα να φαίνεται διακοσμητική αλλά τότε ήταν σημαντική γιατί από ‘κει έμπαιναν όλοι οι άνδρες πιστοί, παραδέχεται. "Δεν νοούνταν να μπει γυναίκα απ’ αυτή τη είσοδο όπως και άντρες απ’ την άλλη" επισημαίνει. Όπως μάλιστα καταλήγει οι πιστοί μ’ αυτόν τον τρόπο ήταν μοιρασμένοι καθώς στο ένα μέρος στέκονταν μόνο οι άνδρες και στο άλλο μόνο οι γυναίκες.

Τα παιδιά απ’ την άλλη κάθονταν στο ξύλινο εξώστη, γνωστό και ως γυναικωνίτη. Ανεβαίνοντας ο ήχος απ’ τις ξύλινες σκάλες που έτριζαν σου δίνει την αίσθηση της παλαιότητας του χώρου. Πάνω λοιπόν σ’ αυτόν που παλιότερα κάθονταν δεκάδες παιδιά σήμερα βρίσκεται σε μια γωνία ο παλιός επιτάφιος της εκκλησίας τυλιγμένος σε νάιλον για να προστατευτεί απ’ τη σκόνη και το πέρασμα του χρόνου. Η ώρα όμως πια είχε περάσει και το φως άρχισε να πέφτει. Κλείσαμε την πόρτα και πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

Κείμενο, Φωτογραφίες: Άκης Κατσούδας






Ανεβαίνοντας στο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου, στη Μαλεσιάδα!

Δημοσιεύθηκε στις 2017-11-25

Περισσότερα σχετικά με: Ζωή Ταξίδι Εκκλησίες